Najlepsze Filmy o Powstaniu Warszawskim

Dziś obchodzimy 74. rocznicę Powstania Warszawskiego. W związku z tym postanowiliśmy przypomnieć najlepsze filmy opowiadające o tym narodowym zrywie.

Powstanie Warszawskie, reż. Jan Komasa (2014)

Powstanie Warszawskie to pierwszy w historii dramat wojenny non-fiction, to znaczy, że wszystkie obrazy, jakie widzimy na ekranie, pochodzą z oryginalnych archiwalnych kronik. Dopiero po odrestaurowaniu zachowanych klisz i pokolorowaniu ich, dodano głos i dźwięki, a całość zmontowano tak, aby nadać jej pozór fabuły. Dzieło Komasy pokazuje prawdziwy świat. Udało mu się dokonać rzeczy niezwykłej – wydobyć ze starych, poniszczonych klisz, obraz tragedii, prawdziwe emocje, prawdziwą śmierć i cierpienie, które zbliżają nas do tamtych czasów. Nie ma już granicy między widzem, a obrazem. Nie ma reżyserii i sztuczności. Powstanie Warszawskie jest hołdem wobec ludzi żyjących w tragicznych czasach, którzy przeciwstawili się o wiele silniejszemu okupantowi.

Kanał , reż. Andrzej Wajda (1956)

Jeden z najlepszych filmów w dorobku Andrzeja Wajdy oraz polskiej kinematografii. Historia powstańców przedzierających się przez kanały, to duszne, klaustrofobiczne kino oferujące przede wszystkim kapitalne studium psychologiczne bohaterów. Rezygnacja miesza się tutaj z determinacją oraz walką o przetrwanie. Film nie obył się bez kontrowersji, demitologizował w pewnym sensie samo Powstanie, niemniej jest to wielkie artystyczne kino o miłości, odwadze i poświęceniu w tragicznych okolicznościach.

Godzina W, reż. Janusz Morgenstern (1979)

Filmowa adaptacja reportażowego opowiadania Jerzego Stefana Stawińskiego z 1956 roku, dotyczącego pierwszego dnia Powstania Warszawskiego. Obraz Jerzego Morgensterna skupia się nie tylko na ukazaniu samego powstania, ale pokazuje nam emocje i wewnętrzne dramaty ludzi, którzy muszą wybierać po miedzy życiem a śmiercią, gdyż wykonanie rozkazu wiąże się ze zbiorowym samobójstwem.

Zakazane Piosenki, reż. Leonard Buczkowski (1946)

Nakręcone tuż po zakończeniu wojny Zakazane Piosenki fabularnie opowiadają o całym przebiegu konfliktu na terenie okupowanej Warszawy, ale samo Powstanie również ma tu ogromny wydźwięk. Niestety, film był wielokrotnie przerabiany, szczególnie przez komunistyczną władzę, która domagała się wyraźnego podkreślenia udziału Rosjan w pokonaniu Niemców. Nie zmienia to jednak faktu, że Zakazane Piosenki są filmem niezwykłym, zestawiającym ze sobą tragizm wojny z ogromną pozytywną siłą drzemiącą w młodych Polakach. Regularnie wybrzmiewające tytułowe piosenki nadają produkcji bardzo sympatycznego wydźwięku.

Miasto 44, reż. Jan Komasa (2014)

Jeden z najdroższych polskich filmów, naładowany efektami, widowiskowy, kiczowaty, komiksowy. Miasto 44 budzi kontrowersje, wielu zarzuca mu podejście do tematu bez należytej powagi. Komasa zrobił przede wszystkim film o emocjach, o młodych ludziach, narwanych, nierzadko głupich, ale kierowanych porywem serca, tęskniących za wolnością, których można skrytykować za pewne postawy, ale nie można zapomnieć, że młodość rządzi się swoimi prawami. Reżyser nie próbował się przypodobać nikomu poza młodą publicznością, co jest jednocześnie zaletą i wadą. Bo Miasto 44 jest filmem popularnym, korzystającym z mainstreamowych klisz, przede wszystkim nastawionym na zysk. To takie małe polskie Hollywood.

Eroica, reż. Andrzej Munk (1957)

Kolejna ekranizacja prozy Stawińskiego, to – podobnie jak Kanał – także niejednoznaczne kino, następny przykład demitologizacji wojennej przeszłości. Munk opowiada o bohaterstwie w sposób przełamujący idealistyczny, romantyczny heroizm. Wydźwięk filmu budził kontrowersje, ale jego wysoce artystyczny charakter nie ulega wątpliwości.

Pierścionek z Orłem w Koronie, reż. Andrzej Wajda (1992)

Kolejny film Andrzeja Wajdy o Powstaniu Warszawskim. Tym razem jednak reżyser skupia się na ostatnich dniach zrywu i jego upadku. Najistotniejszym zaś elementem są jego skutki. Ci, co przeżyli mają wybór: albo przeniknąć do podziemia, albo nawiązać współpracę z nową władzą. Główny bohater odmawia wstąpienia do podziemia i zrzesza się z komunistami. Film nawiązuje stylem i problematyką do Popiołu i Diamentu. Dzięki niemu Wajda zrywa także ostatecznie z etosem Armii Krajowej.

 

CHCESZ WIĘCEJ CIEKAWYCH ZESTAWIEŃ? POLUB TĘ STRONĘ: