Hannah Kaner „Niosący słońce” – recenzja

Niosący słońce to drugi tom cyklu Upadli bogowie, którego autorką jest Hannah Kaner. Seria jest porównywana do Wiedźmina i rzeczywiście obydwie historie mają wiele wspólnych elementów. Pierwszy tom, czyli Bogobójczyni, spodobał mi się na tyle, żeby sięgnąć także po kontynuację. Czy druga część utrzymała poziom pierwszej? 

Trójka bohaterów się rozdzieliła. Inara i Elogast są pewnie, że ich przyjaciółka nie żyje. I chociaż początkowo są razem, ich drogi również się rozchodzą. Przez większość książki każdy samotnie i na swój sposób próbuje wypełnić ważne zadania. Elogast zamierza zabić króla, dla którego kiedyś walczył i nazywał przyjacielem. Chce podburzyć i zachęcić do walki przeciwników obecnego władcy i przekonać ich, że chwycenie za broń jest jedynym sposobem na zmianę. 

Inara i jej bożek Skedi zostają odsunięci od ważnych zadań przez Elogasta, ponieważ ten nie chce ich narażać na niebezpieczeństwo. Dziewczynka po raz kolejny czuje się odrzucona i zignorowana. Postanawia działać na własną rękę, ale najpierw musi dowiedzieć się czegoś więcej na temat swojego przyjaciela i własnej mocy. Dzięki małym kłamstewkom udaje jej się dostać do ściśle chronionej części archiwum, w której przechowywane są teksty na temat różnych bogów. To pozwala powiązać Skediego z innym potężniejszym bogiem, a także snuć podejrzenia dotyczące pochodzenia Inary.  

Kissen ma nadzieję, że Elogast, Inara i Skedi są bezpieczni. Chciałaby jak najszybciej się z nimi spotkać, ponieważ myślę, że ona nie żyje, ale ma ważniejsze zadanie. Wodny bóg związany z jej rodziną został uwięziony, a ognista bogini Hseth odradza się, choć niedawno została pokonana. Jej zwolennicy wznoszą nowe ołtarze i składają ofiary, które Kissen postanawia zniszczyć. Przypadkiem trafia do innych bóstw i chociaż jest bogobójczynią, postanawia z nimi współpracować, aby zapobiec zniszczeniom, jakie niesie ze sobą odradzająca się bogini ognia. 

W pierwszym tomie poznaliśmy trójkę bohaterów, którzy uczyli się zaufania do siebie i wspólnego działania. Każdy miał jakieś umiejętności, które przydawały się podczas ich podróży i mógł pomóc całej grupie. W drugim tomie widzimy, jak nasi bohaterowie radzą sobie w pojedynkę. Ich cele nie są ze sobą zbieżne, a niektóre wręcz się wykluczają. Jednak nie mając możliwości konsultowania ze sobą swoich działań i dzielenia się informacjami, nie widzą całości sytuacji, a jedynie jej poszczególne części. 

Najciekawszą postacią jest Inara wraz ze swoim bożkiem, którym kibicowałam przez całą książkę. Kissen ze swoim pragmatycznym podejściem do życia i sypiącymi się przekleństwami w stronę bóstw także wzbudza moją sympatię. Elogast tak jak i w pierwszej części tak i teraz jest nieco irytujący w swoich działaniach. Natomiast cały drugi tom daje nam o wiele większą wiedzą o bóstwach, geografii i całym stworzonym przez pisarkę świecie, co jest dużym plusem. Książkę czytało mi się bardzo dobrze i czekam na kontynuację.