Olga Kruk – Upadek

Laura od dziecka była problematyczna i po osiągnięciu pełnoletności ograniczyła kontakty z najbliższą rodziną. Kiedy zniknęła a potem wróciła ledwie żywa nikt jej nie wierzył, że ran na ciele nie zadała sobie sama. Po pewnym czasie zgłosił się do niej bloger, który twierdzi, że jej wierzy, a do tego nie jest jedyną tego typu ofiarą.

Upadek to moje pierwsze spotkanie z prozą Olgi Kruk, ale jest to rzadki przypadek, kiedy prawdopodobnie nie sięgnę po inne pozycje tej autorki. Początek książki bardzo mnie wymęczył, gdyż na przestrzeni jednej strony pojawiały się wątki z kilku – z braku lepszego określenia nazwę to tak – linii czasowych. Trudno jest rozpoznać, które fragmenty dotyczą którego momentu życia Laury – dzieciństwa, teraźniejszości czy zaginięcia. Dopiero po pewnym czasie się to rozjaśnia, ale nadal różne czasy się przenikają we wspomnieniach, retrospekcjach itp. bez wyraźnych granic. 

Fabularny pomysł jest dobry. Mamy tutaj ofiarę, której nikt nie wierzy, że nią jest, bo jej przeszłość jest naznaczona trudnymi przeżyciami. Jej rodzina jest jedną z najbardziej dysfunkcyjnych o jakich czytałem, a problemami w niej można obdzielić kilka innych. Nic dziwnego, że dorastanie w takim środowisku przy jej skłonnościach miało na nią negatywny wpływ. Mimo to, uważam, że końcowe wyjaśnienia odnośnie wątku ojca to już za dużo. Generalnie zakończenie jest sztampowe z często powtarzanym chwytem „o jedno słowo za dużo”. Samego kryminału w książce też nie ma aż tak dużo – ledwie z kilka istotnych scen jest powiązanych z poszukiwaniem porywacza, więcej jest skupienia na postaci Laury i jej traumach. Niewiele też jest o przestępcy, a jego motywacje są całkiem niecodzienne i chętnie w tej powieści poznałbym je trochę lepiej.

Podsumowując – jeżeli szukacie kryminału, to raczej nie jest pozycja dla was. Jeżeli zaś chcecie spojrzeć jak może wyglądać życie ofiary, której udało się przeżyć to możliwe, że będziecie zadowoleni.