Top 10: Najlepsze polskie książki 2018
W kolejnym podsumowaniu mijającego roku prezentujemy zestawienie Najlepszych polskich książek 2018. Pod uwagę bierzemy tytuły mieszczące się w różnych gatunkach, po raz pierwszy wydane w tym roku. Kolejność alfabetyczna. Zapraszamy do podawania w komentarzach Waszych typów.
Dziewczyny z Wołynia – Anna Herbich
Dziewczyny z Wołynia to książka-świadectwo. Świadectwo wydarzeń, o których chyba wielu chciałoby zapomnieć. Autorka oddaje głos jednym z ostatnich świadków wołyńskiej tragedii. Możemy z pierwszej ręki usłyszeć głos w prowadzonej od wielu lat dyskusji i choć w małym stopniu uświadomić sobie jak szybko i jak niewiele trzeba, aby w ludzkich sercach zrodziło się zło, które jest w stanie usprawiedliwić nawet ludobójstwo.
Inne światy – Antologia
Projekt dla fanów fantastyki, w którym udział wzięło jednak wielu czołowych polskich autorów, m.in. Łukasz Orbitowski czy Jakub Małecki. Całość zainspirowana została fantastycznymi pracami Jakuba Różalskiego. To barwna i zróżnicowana antologia, która została także przecudnie wydana przez Sine Qua Non. Miłośnicy fantastyki znajdą tu dziesięć niekiedy wręcz drastycznie odmiennych fabuł z pogranicza polskiej historii i tradycji oraz science-fiction czy fantasy. Potężne, bibliofilskie, wypchane ilustracjami po brzegi (dosłownie) wydanie powinno stanowić nie lada ozdobę domowej biblioteczki.
Królestwo – Szczepan Twardoch
Jest Małecki, musi być też Twardoch. Szczególnie, że kontynuacja Króla dodaje historii Jakuba Szpiro nowej jakości. To mocna książka, napisana w niepowtarzalny sposób, bardzo płynny i dynamiczny. Doskonały przykład literatury środka, udowadniający, że nawet pisarstwo bestsellerowe może skłaniać do zadumy.
Nikt nie idzie – Jakub Małecki
Najnowsza powieść Jakuba Małeckiego to kolejna perełka w dorobku autora. Nikt nie idzie zmusza do zadumy, prowokuje do refleksji, wywołuje westchnienie i nie daje o sobie zapomnieć. Bohaterami powieści Małeckiego są ludzie, którzy z różnych powodów wzbraniają się przed życiem; jedno, czasem błahe a czasem niezwykle poważne zdarzenie, tak mocno się w nich wdziera, że po czasie nie potrafią już bez niego funkcjonować. Wielu czytelników w tych bohaterach będzie przeglądać się jak w lustrze i dogłębnie przeżywać ich nienazwane cierpienia.
Opowiadania bizarne – Olga Tokarczuk
Autorka Biegunów jest gwarantem jakości. Choć jej najnowszy projekt nie wszedł na tak wysoki poziom jak Księgi Jakubowe, próżno na polskim rynku szukać lektury równie interesującej. Opowiadania bizarne są w pewnym sensie przejawem twórczej konsekwencji i indywidualnego rozumienia sztuki, która pod pozorem błahych i mało poważnych dociekań, kryje rozważania fundamentalne. Absurdalność, przejaskrawienie, zdeformowanie – to wszystko podporządkowane jest wyższemu celowi związanemu z próbą zdefiniowania tożsamości. Autorka zderza ze sobą kilka zupełnie odmiennych światów po to, by pokazać, ile barw i szram ma ten rzeczywisty. Kreując irracjonalne sytuacje zadaje nam pytania o to, ile tak naprawdę wiemy o otaczającej nas rzeczywistości.
Ucho igielne – Wiesław Myśliwski
Tego tytułu po prostu nie mogło zabraknąć. Niewątpliwie Ucho igielne to książka wielu perspektyw i odczytań, a przez to dostępna dla szerokiego grona czytelników. To bardzo humorystyczna i wieloznaczna przypowieść o miłości, utęsknieniu i próbie ułożenia życia w jakiś sensowny wzór. Proza zadająca mrowie pytań, jednocześnie stroniąca od dawania klarownych odpowiedzi. A wszystko to w typowy dla autora, uroczo przegadany sposób.
Ulga – Natalia Fiedorczuk-Cieślak
Bez wątpienia mocną stroną tej prozy jest jej emocjonalny charakter. Autorka z wyczuciem niuansuje losy kobiet nieprzystających do czasów i realiów w jakich przyszło im żyć. To proza pełna bólu i rozczarowań, intymnych bolączek bez odwrotu. Mocno refleksyjna książka, która proponuje gorzką lekcję współczesności, zastanowienia się na pozornością tego, co nazywamy normalnością. Autorka pod płaszczem przygnębiającej narracji stara się przekazać czytelnikowi szarą stronę codzienności, świat oparty na chwiejnych fundamentach, pospolitość i banalność ról w które wchodzimy.
Woda na sicie – Anna Brzezińska
Najnowsza powieść Anny Brzezińskiej to lektura trudna i inna od dotychczasowych dokonań autorki, choć niewątpliwie pozycja satysfakcjonująca i oparta na wysokim literackim kunszcie. Do jej zalet należą na pewno wyrazista i niejednoznaczna bohaterka oraz ambitna próba połączenia wątków działań inkwizycji z dyskrsem dotyczącym losów kobiet. Niejednoznaczna i angażująca lektura.
Z nienawiści do kobiet – Justyna Kopińska
Z nienawiści do kobiet to książka trudna i celna. Zadająca szereg pytań i szukająca brakujących odpowiedzi. Wołająca do nas i osób odpowiedzialnych. Próbująca zmienić krzywą rzeczywistość. Opisuje kalekie instytucje po to, aby przestały one tuszować swe niedoskonałości i ukrywać wstydliwe posunięcia. Z uwagi na ciężar poruszanych tematów, trudno ten reportaż pominąć w zestawieniu.
Żywego Ducha – Jerzy Pilch
To swoisty dziennik rozpaczy, zbiór dygresji i myśli rozrzuconych po zakamarkach samotnej duszy. Żywego ducha jest misterną kombinacją złudy, prawdy i zmyślenia, kalejdoskopem ludzkich przywar, tęsknot, pożądań i przekonań. To mała książka z dualną tematyką, taką pozycją, gdzie ważne sprawy mieszają się z samotniczą naturą Jerzego Pilcha. Choć nie jest to najważniejsza książka autora, bez dwóch zdań warto ją poznać.
ZOBACZ TAKŻE:
NAJLEPSZE POLSKIE KRYMINAŁY 2018
NAJLEPSZE POLSKIE KSIĄŻKI 2019
